Groeten uit Atlanta

Vanmorgen stonden we op en de regen kwam met bakken uit de hemel. Wat waren we blij dat we gisteren naar Stone Mountain waren gegaan en niet vandaag, zoals eerst de bedoeling was…
Na het ontbijt, wat net zoals gisteren zeer sober was (muffins, bagels, cornflakes, koffie en sap), hebben we onze bagage de auto ingeladen en begeven we ons naar het centrum van Atlanta. We parkeren de auto bij het CNN gebouw en nemen voor een tientje een dagkaart. Het centrum lijkt trouwens vergeven met parkeergarages. Ik krijg het idee dat alle gebouwen hier op garages gebouwd zijn. Ondertussen is het opgehouden met regenen, dus dat is boffen.

We brengen een bezoek aan het kloppend hart van CNN en hebben een rondleiding van een uur. We zien alles wat achter de en voor de schermen gebeurt. Erg leuk. Tony, de nieuwslezer zien we live aan het werk. Er werken 1500 mensen bij CNN, we zien ze niet allemaal, maar wel de belangrijksten. Binnenin het gebouw is een groot atrium, waar zelfs fastfood-restaurantjes gevestigd zijn, evenals winkeltjes en een postkantoor. Tientallen tafeltjes in het midden, waar toeristen en personeel hun hapje en drankje nuttigen. Wij dus ook.

Van hieruit lopen we een paar honderd meter door een park naar Coca Cola World. Dit bevat een museum over alle reclame-artikelen en attributen door de jaren heen, met van alles wat maar met Coca Cola te maken heeft, van over de hele wereld. Flesjes, reclameschilden en borden, automaten en weet ik veel wat nog meer. De waarde ervan beslaat miljoenen…! Na het museum worden we losgelaten en mogen de rest zelf gaan beleven en bekijken. Een bottle-opstelling staat nagebootst zoals in de fabriek, een 4D-film waar we niet in zijn geweest (want Johan wordt daar misselijk van), de geschiedenis van Coca Cola, weer oude automaten en artikelen, en last but not least het slotstuk; gratis proeven van alle soorten Coca Cola en aanverwante dranken van over de hele wereld. Een tiental tapautomaten staan opgesteld, waaruit je zelf je bekertje naar believen met de diverse drankjes kunt vullen. Naar ik goed herinner ergens in de 70-80 soorten. Bij het verlaten van het hele gebeuren, krijgen we ieder nog een authentiek glazen flesje cola mee als herinnering.

Daar we nog een uurtje of twee moeten rijden, besluiten we het winkelen over te slaan. Er is niet genoeg tijd meer voor en we zoeken de auto weer op. We rijden naar Trion, ca. 150 km noordwestelijk van Atlanta, daar waar Johnny in de gevangenis zit, waar we rond 4 uur aan komen.
Naarmate we noordelijker komen, word ik steeds zenuwachtiger. We komen zelfs langs de afslag naar de gevangenis. Ik héb het niet meer… En we zijn nu een uurtje of 4 later en ik heb het nog steeds niet meer…! Ik ben ook doodmoe van al dat weinige slapen.
Een uurtje of twee geleden wilden we de muntjes pakken die we al hadden gespaard, waarmee je binnen de gevangenis moet betalen… Muntjes weg… Joost mag weten waar ze gebleven zijn. Alle bagage op zijn kop gezet, maar nergens… Dus snel naar de bank hier tegenover en een paar rollen quarters gehaald. Het was 10 minuten voordat de bank sloot… Pff… wat een geluk!

Eigenlijk wil ik veel meer schrijven, maar ik heb er de energie niet voor. ’ s Nachts bedenk ik de mooiste teksten, maar overdag komt er zoveel op ons af, dat ik alles al weer vergeten ben. Sorry hoor, mijn schrijfstijl heeft er duidelijk onder te lijden, merk ik wel. Niets aan te doen, ik wil mijn verslag graag up to date houden en dan moet dat maar.


http://edition.cnn.com/tour/atlanta/

http://www.woccatlanta.com/