Voldoening...

Vanmorgen waren we al weer vroeg wakker en hebben onze spullen bij elkaar gepakt en in de auto geladen. Na het bezoek aan William zullen we doorrijden naar de andere kant van Florida.

Maar natuurlijk eerst nog een bezoek aan William tegoed. Ben nu iets zenuwachtiger. Ik haal mijn koffer drie keer ondersteboven voor ik uiteindelijk beslis wat ik aan zal trekken. Het zal 30 graden worden en conservatief kleden wordt er dan niet makkelijker op. Onderweg echter is het gewoon bewolkt en het lijkt zelfs te gaan regenen als we aankomen. Daar we alles dus bij ons hebben, toch maar weer achter de auto een trui aangetrokken. Daar Johan van de ´huishoudelijke dienst´ is en ik van de ´administratieve´ moet hij alweer zuchten en steunen dat ik de boel weer overhoop haal. ´Wat moet je nu weer hebben?!?!?'
Als de boel weer afgesloten is en de auto ook, besluit ik dat ik toch eigenlijk wel een riem in de broek nodig heb, volgens mij ben ik net iets teveel afgevallen door het hele gebeuren en ik heb geen zin om steeds aan mijn broek te moeten sjorren... Dus... nog héél even...???

We staan iets minder lang dan gisteren in de rij. Van het inchecken van special visitors gisteren, schijnen ze niet veel geleerd te hebben. Het zijn dezelfde mensen, maar moet er voor Johan nu wel of niet een pincode aangemaakt worden? Het gaat allemaal net iets anders. Hij krijgt een pincode, maar hoeft hem niet in te toetsen. Daarvoor in de plaats handafdruk, wat ik gisteren weer niet hoefde... Nou, alles best, als we maar binnen komen. En dat komen we. Na nog een kleine 10 minuten wachten, komt daar eindelijk William. Enthousiast loopt hij naar Johan en geeft hem een big hug. Hij is zichtbaar blij hem nu ook te ontmoeten. Dan ben ik aan de beurt en krijg ook een big hug en ploft naast me neer. Gelijk steekt hij van wal en vraagt van alles over Johan's werk. Hij is oprecht geïnteresseerd.
De dag verloopt soepel en snel. Veel verschil met gisteren is er eigenlijk niet. We zitten lekker buiten en William vertelt veel en de onderwerpen variëren enorm. Politiek, racisme, natural childbirth... Het is allemaal een grote happening voor hem, maar ook voor ons.
Op een gegeven moment eten we pizza. Het is de eerste keer in die 7 jaar dat William pizza eet... Johan wordt er bijna emotioneel van.
We raken niet uitgepraat en het gaat me zelfs veel te snel af. Voor William ook. Tegen het eind worden we allemaal wat stiller. We zijn er helemaal van doordrongen dat het wel eens een hele tijd kan duren voor we elkaar weer ontmoeten, want op de bezoekerslijst staan we natuurlijk nog steeds niet. Niemand anders die hem in tussentijd zal gaan bezoeken. Het voelt intriest... Het waren echt twee geweldig indrukwekkende dagen voor hem en hij heeft woorden te weinig om zijn dank uit te drukken.
Als laatsten sluiten we ieder in onze eigen rij naar onze eigen uitgang aan. Zo lang mogelijk wisselen we nog blikken uit.
William kende ik nog niet zo goed als ik Johnny kende, voor ik naar Amerika kwam. Ik wist niet precies wat te verwachten. Er waren ook altijd mailproblemen met zijn gevangenis, waardoor heel veel post nooit aangekomen is. Maar hij heeft nu, zeker weten, een heel bijzondere plaats in mijn hart ingenomen.

Na het bezoek zijn we dus doorgereden naar de andere kant van Florida en we zitten nu in Daytona Beach aan de Atlantische oceaan. Onderweg kwamen we langs belangrijke toeristische bestemmingen als Disney World and Epcot Center. Ze kunnen me gestolen worden. Ik heb ten volle genoten van mijn eigen persoonlijke bestemmingen. Alle bezoeken, die aan Johnny en die aan William, zijn alle problemen in de voorbereiding waard geweest!
Ik had er geen vertrouwen in, dat het werkelijk zover zou komen. Maar het gebeurde, ze waren succesvol en de voldoening is groot!