Johnny

Wat zo vervelend aan zenuwen is, is dat het vaak achteraf blijkt, dat het helemaal niet nodig is geweest. Het kan nog zo vaak tegen je gezegd worden, maak je niet druk, het komt goed, of wat dan ook. Je kunt jezelf gewoon niet controleren wat dat betreft. Ik kan me niet heugen dat ik ooit zo zenuwachtig was als deze morgen.... En voor niets!!!!

Om kwart over 8 komen we bij de gevangenis aan, er staan al 2 vrouwen voor bij de poort te wachten. Ik besluit (ondanks de snijdende koude wind en lichte sneeuwval) er maar bij te gaan staan in mijn zomerjasje. Al gauw komt er een vierde vrouw bij en zo staan we te wachten tot de poort open gaat. Het tijdstip waarop dat gebeurt, schijnt nogal te verschillen en hangt af van de dienstdoende officier. We staan daar een beetje veel te hyperen van de kou, maar weten elkaar wel bezig te houden met het uitwisselen van informatie. Natuurlijk is het weer bijzonder, dat ik vanuit Nederland helemaal daarnaartoe kom en verdien alle lof...
De officier die dienst doet, is duidelijk niet in een beste bui en laat de eerste twee pas binnen om 10 voor 9. Vijf minuten later mogen de andere vrouw en ik... Binnen zit inderdaad een knorrige vrouwelijke CO (correctional officer) die ons het een en ander toesnauwt. De andere vrouw (#4) kent het klappen van de zweep en helpt me bij alles. Zo had ze vantevoren al gezegd, dat ik echt alles, behalve mijn muntjes en identiteitsbewijs in de auto moest laten. Ja, ook de medicijnen, daarvoor heb je toestemming nodig van de warden. Gelukkig doet mijn hoofd het erg goed deze ochtend en ik heb er vertrouwen in dat het goed zal komen ook... Dus ik breng ze maar terug.
Twee formuliertjes invullen, de pen is van rotkwaliteit en mijn verstijfde handen weigeren ook nog eens dienst. Maar uiteindelijk heb ik de benodigde gegevens op papier, je naam en adres, voor wie je komt, autokenteken en dat soort dingen... Je identiteitsbewijs wordt ingenomen en moet daar achtergelaten worden. Inmiddels heeft de CO wel door dat ik buitenlandse ben en heeft haar humeur wat bijgesteld...
Vervolgens gaat de deur open en lopen we aan de andere kant weer naar buiten, een of andere vrije zone door. Dan komen we bij het hoofdgebouw en gaat de deur ervan open. Jas en schoenen uit en samen met de muntjes in een bak door het scanapparaat. Zelf door de metaaldetector en that's it... Niet eens fouilleren, dus ik heb al besloten dat ik morgen best een migrainepilletje in mijn broekzak kan stoppen. De jas wordt nog wel met de hand doorzocht en dan krijg je hem terug. Je moet hem vervolgens ophangen op een normale kapstok (dus niks kluisje...) in dezelfde ruimte.
Vervolgens loop je door en gaat er weer een deur open, je komt in een sluis. Als de deur weer dicht is, gaat de andere deur open en dan sta je zomaar in de bezoekersruimte... Naar mijn kleren is totaal niet gekeken. Voor niets heb ik mijn voor-het-geval-dat-trui aangetrokken! :( Ik zie andere vrouwen rondlopen met van alles waarvan ik dacht, dat het niet kon...
Eén van de twee andere (eerste) mevrouwen vangt me op en loopt vol trots met mij naar de desk van de bezoekersruimte en vertelt aan de CO daar, dat ik "all the way from The Netherlands" kom om een bezoek af te leggen... Ze legt me vanalles uit over de gang van zaken. Ik zie stoelen in lange rijen, 2 bruine tegenover 1 gele. Het is de bedoeling dat je op een bruine stoel gaat zitten. De inmate op een gele. Je zit dus tegenover elkaar, waarbij de knieen elkaar net niet raken...
Je kunt je eigen plaats uitzoeken. Ik besluit om helemaal naar achteren te lopen. Lekker aan het einde van de rij, tenminste aan 1 kant privacy... En dan maar wachten, de spanning in mijn lichaam is te snijden... Ik zie de gevangenen een voor een binnenkomen en na een minuut of 5 wachten, zie ik een bekend gezicht... Ja hoor, daar is 'ie..!!! Hij steekt een hand omhoog en ik zwaai terug. Hij loopt naar de desk, maar schijnbaar wordt hem verteld dat hij zijn jas uit moet trekken, want hij loopt weer weg om even later zonder jas weer tevoorschijn te komen... Heel enthousiast komt hij aangesjokt, een dikke knuffel en een kus en de kop is er af...

Zoals verwacht, voelt hij bekend en vertrouwd. Hij praat zoals hij schrijft, de stijl is hetzelfde en we hebben het 6 uur lang over van alles en nog wat... Niets aan hem is me vreemd. Maar na bijna 5 jaar corresponderen hadden we dan ook al een behoorlijke band opgebouwd.
Waar voor andere gevangenen meteen naar de 'vendingmachines' gelopen wordt, of al gedaan is voor dat ze binnenkwamen, heb ik voor Johnny nog niets gehaald... Ik vraag hem of hij iets hebben wil. Maar nu nog even niet, later... Het schijnt hem helemaal niets te interesseren. Hij heeft alleen maar oog voor het persoonlijke contact met zijn penvriendin. Van direct contact is trouwens weinig sprake. Handen vasthouden mag niet. Dat vond ik vooral in het begin erg moeilijk. Je bent zo overweldigd, dat je even niets zinnigs uit kunt brengen. De zenuwen zoeken hun uitweg en wat is dan fijner om gewoon even een hand te kunnen vasthouden en niets te hoeven zeggen. Maar nee... "nu niet" zegt Johnny, " er wordt nog teveel op ons gelet, later misschien." Ook het beiden naar elkaar toebuigen is niet toegestaan en we zijn er een keer voor op de vingers getikt. Maar ja, terwijl Johnny netjes achterover hangt, moet ik mij wel naar voren buigen. Zijn zachte stem, zuidelijk accent en steeds rumoeriger wordende omgeving, maakt het mij soms moeilijk om hem goed te kunnen verstaan. Ik moet hem dan ook geregeld om herhaling vragen.
Ik denk, dat ik me na een uur rustiger ben gaan voelen... Serieuze en grappige gesprekken wisselen elkaar af en we doen zelfs een mondelinge les Nederlands. Op een gegeven moment gaan we natuurlijk mijn naam oefenen. En dit is, zoals verwacht, natuurlijk bijna niet te doen. Tenslotte zeg ik maar dat hoe hij me ook noemt (met de G van Gary of de G van Jerry), het mij niet uitmaakt, "it's all fine with me..." Waarna hij antwoordt "I'll call you my baby"... Haha, ja dat is natuurlijk ook een mogelijkheid...!
Enfin, het bezoek loopt ten einde, de 6 uren zijn sneller voorbijgegaan dan verwacht. Hand in hand loopt hij trots met mij naar voren, een laatste groet en tot morgen...