Groeten uit Little Grand Canyon

Vandaag een heerlijke dag gehad. De hemel strakblauw en een aangenaam temperatuurtje. Precies wat we nodig hadden voor onze plannen van vandaag. Deze morgen rijden we 70 km zuidelijker van Columbus naar Providence Little Grand Canyon.

We zijn net goed en wel Columbus uit, toen onze tomtom aangaf, dat we om moesten keren. Wat nou? Is tomtom gek geworden? We rijden hier op een snelweg en hij heeft ons zelf hierop gestuurd. Volgens mij (en de kaart) is er ook niets mis met de route. In de verte zien we zoiets als tolpoortjes opduiken en een mogelijkheid om een bezoekerscentrum in te gaan. Hmm, misschien is het hier wel een statepark en moeten we tol betalen? Geen nood, ik pak de portemonnee alvast en we rijden gewoon rechtuit... Ik zie borden opduiken met opschriften als Ft Benning, militairy en dingen in die trant. We worden staande gehouden door een dame in uniform, die ons linea recta teruggestuurt, maar toch wel even de moeite neemt om uit te leggen hoe we dan wel moeten rijden. Ik snap er niets van, maar dit is natuurlijk ook wat tomtom bedoelde, dus ik vertrouw op onze gids en luister niet echt naar deze dame, die toch veel te snel en met veel te veel accent praat. Blijkt dat we hier in een militair kamp zitten, vandaar dat me die naam ook bekend voorkomt. Na wat rare omwegen (ook vanwege wegwerkzaamheden) komen we vervolgens op dezelfde weg weer uit, heb ik het idee... Maar ja. Ruim 10 km rijden we door dit trainingskamp. Niets te zien, behalve een verdwaalde soldaat en een grote tank op een trailer. De weg is wederom zéér overzichtelijk, met weinig verkeer. Allemaal bosrijk gebied.
Uiteindelijk komen we aan bij de Little Grand Canyon. Waarom het hier op woensdag, als enige dag van de week, gratis parkeren is, ontgaat ons even. Maar het toeval wil, dat het woensdag is... Ook voor de entree hoeft niets betaald te worden. Zoals we inmiddels gewend zijn geraakt, zijn er weinig bezoekers. Dit vinden we eigenlijk helemaal niet zo erg. Juist fijn dat je foto's kunt maken zonder dat er een ander bij op de foto staat. De aanblik van de natuur hier, belooft iets weg te hebben van de Grand Canyon, maar daar houdt het denk ik wel bij op. Het heet tenslotte niet voor niets Little Grand Canyon. Je kunt een route wandelen van 3 en van 7 mijl. Die van 3 mijl, duurt 1,5 uur en die lijkt ons wel wat. Voor die van 7 mijl moet je trouwens zowiezo permissie hebben.
We zien eerst nog een film over de geschiedenis van het park. Deze rotsige formaties (die eigenlijk gewoon bestaan uit lagen klei) zijn pas ontstaan ruim 30 jaar geleden. Hoewel de aarde miljoenen jaren oud is, is het pas de laatste decennia gaan ontwikkelen, door onbedoeld toedoen van de mensen zelf. Vanwege landbouw en het in cultuur brengen van grond zijn er door water diepe geulen ontstaan en die zijn dieper en dieper uitgesleten. Dit erosieproces gaat maar door en door...
Oké, we kiezen dus voor de korte route, maar vanaf die route lopen aftakkingen in de kloven naar mooie rotsformaties. We lopen maar en lopen maar, maar zien eigenlijk helemaal niets. Behalve een plattegrond in onze hand en wat witte stippen op bomen, zijn er geen enkele markeringspunten en dat is eigenlijk waar we op rekenden. We zijn al voor een groot deel rond, als we tot het besef komen, dat we toch iets over het hoofd gezien moeten hebben. Maar wat en waar, in hemelsnaam? Andere paadjes dan dat we gelopen hebben, zijn we niet tegengekomen. Die beekjes die we overgestoken zijn? Zijn dat soms ook de paden? We lopen terug en proberen er eentje. We doen ons best om onze schoenen droog en schoon te houden, maar dat is onbegonnen werk. We lopen constant in een stroompje van zooldiepte... Soms in de berm, maar daar is het nog dieper soppen, tenzij je je door het struikgewas wurmt. Maar we worden beloond met mooie uitzichten. We bekijken er 5 van de 9 en vinden het dan wel welletjes. Je moet tenslotte ieder beekje ook weer dezelfde weg teruglopen en het neemt allemaal wel veel tijd in beslag. We hebben mooie formaties gezien vanaf de onderkant en vragen ons af of we ze ook nog van de bovenkant kunnen bekijken. We lopen het normale pad door en komen bij achtergelaten auto's uit de jaren '70. Ze doen nu dienst als verblijfplaats voor vogels en andere dieren. Bomen zijn er zelfs doorheengegroeid. De auto's zijn totaal verroest, maar ze weghalen brengt meer schade aan de natuur aan, dan ze laten staan...
Vervolgens komen we vanzelf op het pad dat bovenlangs de rotsformaties gaat en we worden beloond met prachtige uitzichten. Onze camera kent geen rust...

We waren nog van plan om hierna naar een dorpje uit 1850 te gaan (soort openluchtmuseum), maar onze tijd is bijna op. Bijna 4 uur hebben we in dit park doorgebracht en we zijn bovendien moe... We besluiten terug naar Columbus te gaan en onze intrek te nemen in het hotel in het centrum daarvan. Mooi hotelletje, net iets luxer dan wat we voorheen hebben gehad. Volgens mij heeft het hier ook zo'n luxe hot ontbijtje... We zijn heel benieuwd.
We hebben in de namiddag hier nog wat rondgelopen en zijn op zoek geweest naar het gerechtsgebouw. We zijn achtereenvolgens door de receptioniste van het hotel, een fietser, een gemeenteordebewaker (die die Nederlanders maar reuze interessant vond en zelfs mijn naam in zijn opschrijfboekje noteerde...!) en een medewerker van een tv-filmploeg 4 verschillende kanten op gewezen! Maar uiteindelijk denk ik wel dat ik weet waar het is en we zitten er niet zo heel ver vanaf. We zijn ook langs de gevangenis (jail) gekomen, waar Johnny nu zit. Raar gevoel...
Tot morgen Johnny. Ben blij dat ik je nog even zie voor we naar huis gaan. Extra bezoek of niet, dit is toch ook al heel wat...

http://gastateparks.org/net/go/parks.aspx?LocationID=20&s=0.0.1.5